شا و خوا يې وکتل، دغې وړې کوټې کړکى نه درلوده، چت يې ډېر لوړ و، د چت له ځيګره يو تک تور نرى تار راځړېده، په تار پورې داسې څراغ ځړېده، چې د مچانو په ډېرو ګندګيو يې تک تور رنګ غوره کړى و، لکه د چا مخ يې چې په کومه ګناه تور کړى وي. بيا يې په دار ځړولى وي او د دې لپاره چې خلک ترې د عبرت درس واخلي، دا دى د ډېرې مودې لپاره يې نو په دار نندارې ته ايښى دى. د دغې دوه متره کوټې که څومره دېوالونه لوړ وو، هماغومره يې دړه وړه د کړکۍ په شانې وه. دا چې برېښنا يې څرنګه او پر کومه لاره دلته راوستله، هغه هډو نه پوهېده، ان په دې هم نه پوهېده، چې دا کومه سيمه ده، دا ځکه چې په تورې ښيښې وال په پردو پټ موټر کې يې يوازې ډرېور، چې کله، کله به يې د موټر په هينداره کې پر دې د زړه سوي يو لنډ نظر واچاوه او ډرېور تر څنګ يو تورکى ډنګروکى زلمى هلک نه پرته نور څه نه ليدل. د ډنګروکي زلمي څېره چې دنګ مولوي ورته غني، غني نارې وهلې د دې په دوه سترګو کې يې ولاړ و، د هغه متفکر حالت د هغه پټه خوله، د هغه درانه کړه وړه عجيبه وو، که دې طالبان نه واى ليدلي، خو ها خوا دېخوا يې ورته کيسې ډېرې اوريدلې وې، ګنې قهرجن خلک دي، بېرحمه دي، د ښځو درناوى نه ساتي، له تورنو خلکو سره د سپوچلند کوي او داسې نور چې وحشيان دي، د درناوي نوم يې هم نه دى اوريدلى، دا ځکه چې ډېره کې يې پښتانه دي، خو په دغه طالب کې چې لا به يې يوڅو پسرلي ليدلي وه او لا به يې څلور ځلې روژې نيولې وې، دا هر څه نه وو. غني په موټر کې داسې غلى ناست و، چې له تيږې سوڼ خاته، خو له دغه په بڼه تک تور نه سوڼ نه خته، د برېښنا په ياد شو، چې يو ځل پرې ډرېور غږ وکړ: